(در سال 1349 ه ش) ، جمعي از خيرانديشان جامعه مذهبي شهر تاريخي اصفهان در پاسخ به نداي ملكوتي پدر يتيمان حضرت علي عليه السلام كه فرمود: الله الله في الايتام (خدا را ، خدا را درامر يتيمان درنظر بگيريد) برآن شدند تا فرزندان فاقد پدر را بطرق مختلف و پنهاني حمايت مالي و تداركاتي نمايند. بدين نحو كه اگر پدر به هر جهت دار فاني را وداع نمايد و بازماندگانش از پشتوانه مادي و اقتصادي خوبي برخوردار نباشند، سختي معيشت وگذراندن امور، آنان را بسوي نا اهلان و خداي ناكرده به انحراف نكشاند. با اين تفكر و توكل به خداي قادر متعال، اقدام به امر مقدس دستگيري و كمك به ايتام نيازمند نمودند. وجود يتيمان در هر جامعهاي غير قابل اجتناب است زيرا هيچ جامعهاي خالي از حوادث نيست، بدين جهت دين مقدس اسلام مسئله ايتام را به عنوان يك مسئله اساسي و مهم مطرح كرده و مسلمانان را نسبت به سرنوشت آنان از جميع جهات (اقتصادي، عاطفي، آموزشي و تربيتي و...) مسئول دانسته و سرپرستي ايتام و محبت به آنان را از محاسن برجسته مؤمنين محسوب نموده است.
تو كز محنت ديگران بي غمي
نشايد كه نامت نهند آدمي
